Srebrny jubileusz kapłaństwa

Rok 2007 był rokiem Jubileuszowym dla kapłanów wyświęconych w 1982 roku. Wśród nich są: ks. Henryk Balcer (Belgia), ks. Stanisław Irisik (Ukraina), ks. Władysław Krzywda (Belgia), ks. Janusz Kurzydem (Niemcy), ks. Edward Łojek (Ukraina), ks. Józef Parafiniuk (Bydgoszcz), ks. Bernard Pełka (Warszawa), ks. Włodzimierz Piątek (Poznań), ks. Wiesław Wenz (Wrocław), którzy przyjęli święcenia kapłańskie w kościele seminaryjnym Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Krakowie ( zdjęcia).

Miałam zaszczyt uczestniczyć w uroczystościach obchodu srebrnego jubileuszu ks. Stanisława Irisika CM, w kościele p.w. św. Marii Magdaleny w Brzeźnicy koło Żagania w województwie lubuskim.

Pragnę podzielić się z Wami kilkoma spostrzeżeniami związanymi z tym jubileuszem, ponieważ postać księdza Stanisława Irisika jest związana zarówno z Bukowiną północną, jak również i południową.




( Więcej zdjęć tutaj)

Urodził się 19 sierpnia 1957 r. w Żaganiu. Pochodzi z bukowińskiej rodziny, która po wojnie osiedliła się w zachodniej Polsce. Zmarły w czasie wojny dziadek księdza Stanisława pochowany jest w Starej Hucie, gdzie do dziś mieszkają kuzyni, dalsi krewni i znajomi jego rodziców. W 1972 r. ukończył on szkołę podstawową w Brzeźnicy k/Żagania, a w 1976 liceum ogólnokształcące w Żaganiu. W tym samym roku wstąpił do seminarium Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Krakowie, które ukończył ze stopniem magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 24 kwietnia 1982 r. w Krakowie z rąk ks. biskupa Albina Małysiaka.

Po święceniach rozpoczął pracę duszpasterską w parafii p.w. M. B. Różańcowej w Pabianicach k. Łodzi (1982–1987), a od 1987 do 1990 pracował w parafii św. Michała Archanioła w Witoszynie (woj. lubuskie). W latach 1990-1991 pełnił posługę kapłańską w parafii św. Mikołaja w Skwierzynie. We wrześniu 1991 r. wyjechał na Ukrainę do Stanisławowa (Iwano-Frankowsk), a w listopadzie tego roku związał swój los z wymarzoną ojcowizną - Bukowiną. Początkowo mieszkał w Czerniowcach wraz z księdzem Wiktorem Antoniukiem i Anatolem Szpakiem. Każdy z nich miał swoją parafię. Ks. Stanisław otaczał opieką duszpasterską miejscowości znajdujące się w pobliżu granicy z Rumunią. W 1993 roku przybyło na Bukowinę 2 kolejnych kapłanów ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy i w Storożyńcu został utworzony Dom Zgromadzenia. Superiorem i proboszczem został ks. Stanisław i pełnił te funkcje do 2003 roku.

W tym okresie w parafii storożynieckiej wyremontowano kilka świątyń, prowadzono duszpasterstwo w 14 miejscowościach, katechizację w 10 punktach, powstały: grupa miłosierdzia AIC (Międzynarodowe Stowarzyszenie Miłosierdzia), Wincentyńska Młodzież Maryjna. Podczas wakacji przez szereg lat były organizowane „Wakacje z Bogiem” oraz „Kurs Animatorów Poradnictwa Rodzinnego”. Szczególnym zainteresowaniem cieszyła się „Piesza Pielgrzymka do Kaczyki” (Cacica), która wyruszała ze Storożyńca przez 9 kolejnych lat. Przy współpracy z nim repatrianci bukowińscy z Polski i ich rodziny wiele razy odwiedzali ziemie swoich przodków, a Bukowińczycy poznawali swoich krewnych w Polsce. W 2003 roku został skierowany do parafii św. Wincentego w Charkowie, a w 2006 roku przeniósł się do Kijowa. Obecnie zajmuje się głoszeniem rekolekcji na terenie Ukrainy.

W ciągu 25 lat posługi kapłańskiej na swojej drodze kapłańskiej spotkał wielu wspaniałych ludzi o różnych zawodach i zainteresowaniach, z którymi zaprzyjaźnił się. Z natury jest człowiekiem pogodnym i radosnym.

Uroczystość jubileuszowa rozpoczęła się Mszą św. w kościele, której przewodniczył sam jubilat. Homilię wygłosił ks. Janusz Ogrodowczyk, kapłan diecezji włocławskiej, który przez pomoc organizowaną dla Bukowiny południowej i północnej również związany jest z ludźmi tego regionu. Oprawę liturgii ubogacił zespół bukowiński „Watra” z Brzeźnicy poprzez śpiew, dary ofiarne oraz strój ludowy. Po zakończeniu Mszy św. wszyscy zgromadzili się na zewnątrz kościoła. Zespół „Watra” piosenką „Barka” rozpoczął piękny koncert. Do śpiewu włączali się również zgromadzeni wierni. A podczas koncertu wszyscy zgromadzeni dzielili się chlebem i winogronami złożonymi w darze podczas Mszy św. Nikt z obecnych w tym dniu nie śpieszył się do domu, do znajomych, na obiad. ... Było to wzruszające przeżycie, połączone z wspólnym śpiewem i radością. Po zakończeniu koncertu zaproszeni goście, (a było ich ok. 140 osób) zgromadzili się na dalszą część świętowania. Atmosferę upięknił miejscowy zespół muzyczny i występ „Małej Watry”. Szczególnym zainteresowaniem cieszył się bukowiński taniec „Aniela”. Gdy zespół zaintonował tę melodię, każdy kto mógł się poruszać powstawał do tańca.

Na uroczystość oprócz ks. Janusza Ogrodowczyka przybyli również: przedstawiciele Fundacji Bukowińskiej państwo Kamińscy z Nowej Soli, koledzy ze szkolnej ławy, ks. Marek Chociej, który przez trzy lata pracował z ks. Stanisławem na Bukowinie, Zespół „Watra” oraz „Mała Watra” pod kierunkiem Jadwigi Pareckiej-Seul, krewni, sąsiedzi i znajomi. Zebrała się też liczna rodzina: mama, która liczy 86 lat, siostry: Anna i Helena z rodzinami oraz bracia: Antoni, Władysław, Wojciech, Jan, Kazimierz i Czesław również z rodzinami.

W przygotowanie tej uroczystości zaangażowało się wielu ludzi, również tych, którzy nie byli zaproszeni na przyjęcie po Mszy św. jubileuszowej. Każdy według swoich możliwości: rzeźnik – w przygotowanie wyrobów mięsnych, kucharka ze swoją ekipą, by przygotować posiłki, inni piekąc ciasta, przynosząc artykuły żywnościowe, dekorując stoły i świetlicę, zespół ludowy „Watra” dorośli i dzieci, zespół muzyczny, wypożyczenie świetlicy i naczyń. I nikt nie chciał przyjąć wynagrodzenia za swój wkład.

Przypomina mi się tutaj znane przysłowie: „Zgoda buduje, niezgoda rujnuje”. Jak wiele wspaniałych chwil i przeżyć może przynieść zgoda między ludźmi. W opisywanym wydarzeniu zgoda pozwoliła na wspólne przeżycie pięknych chwil, podłoże których budowane były od dawna. Jest to postawa ludzi, przyjaciół, znajomych którzy zechcieli podzielić się z księdzem radością, modlitwą, podziękowaniem. W zgodzie budują się przyjaźnie trwające przez całe życie, w zgodzie można podzielić się radością, a także smutkiem. Zależy ona przede wszystkim jak się ją buduje, pielęgnuje.

Wszyscy razem w czasie spotkania i świętowania Jubileuszu dziękowali Bogu za wytrwałość, za posługę, za głoszenie Ewangelii na Bukowinie oraz w wielu innych miejscach na świecie przez wiele lat.

W imieniu własnym oraz Bukowińczyków składam najserdeczniejsze podziękowania za wspólną modlitwę, pracę, kierunki działania, naukę. Na dalszej drodze kapłaństwa życzę wiele łask Bożych, wytrwałości i radości.